Halep'ten Bana (7) Tweet atıyor: 'Bu gece öleceğim diye çok korkuyorum'

Bruxelles Korner

Zehra Özer

Ben bu akşam Halep'te dua ediyorum, bombaların şehre düştüğünü her duyduğumda. Ruhum benden heran alınabilinir."  Ve ya canlı uyanmanın şaşkınlığını yaşıyor:"Merhaba dünya, biz hala yaşıyoruz. Bu sabah canlı olarak uyandık". Bana ve annesi Suriye'de Tweeter üzerinden yaptıkları barış çağrılarından bu yana, bir hafta içinde 4.000 'den fazla takipçileri oldu.     

Bana akşam uykusundan uyandığında annesine sabah oldumu diye, sorar. Ama pencereden gelen ışık, gün ışığından değil fosfor bombalarının alevlerinden  geliyor. "Bombalar düştüğünde, binalar sallanmadan önce bizim yüreklerimiz titremeye başlar," diye açıklıyor anne The Guardian gazetesine.

En az 100 çocuk öldürüldü
Son iki hafta içinde Halep’in doğu bölgesine bombalar yağıyor. Rus ve Suriyeli uçaklar hala isyancıların kontrolü altında olan ilçeleri bombalıyor. Yüzlerce ölenler oldu ve binin üzerinde yaralı var, hatta hastaneler bile bombalamaların hedefleri arasında. Suriye hükümetinin muhaliflerinin teslim olmalarını zorlamak amacıyla sivil hedeflere karşı, akıllı bunker buster tipi bombalar, varil bombalar, fosfor bombalar ve misket bombaları kullanılıyor. Daha geçen hafta Birleşmiş Milletler Çocuk Fonu UNICEF, sonu gelmez savaşta yüzlerce çocukların öldüğünü açıkladı. 

Bana ve annesi kuşatılmış kentte hayatları ile ilgili rapor vermek için sosyal medya yı kullanıyorlar. Kendi Twitter hesabından @alabedbana, onların bir mesajı var: "Biz barış istiyoruz." Bana Tweet hesabında şehirlerindeki sefaletin  görüntüleri arasında aynı zamanda  kardeşi ya da arkadaşları ile İngilizce öğrenirken videoların görüntülerini de Tweetliyor. Onlar yaşadıkları yere yakın bir yıkık binanın molozu altından çıkarılan insanların kurtarılma çabalarını da Tweetliyorlar.

Okul bombalandı
Onlara Twitter’i neden kullandıkları sorulduğunda,  "Bana, bana neden hiç kimse bize yardımcı olmuyor,  neden dünya bizi duymuyor?  diye sordu," diye cevap verdi annesi Fatemah.

Bana ve beş yaşındaki kardeşi artık okula gitmiyorlar. Onların okulları geçen yıl bombalandı ve geri kalan okullar onlara çok uzakta olduğu için gitmeleri risklidir. Çocuklar evlerinde anneleri tarafından eğitiliyor.

"Ülkem, evim, hayatım"
Anneleri Halep’te kalmaya karar verdi, o savaşın en çok iki yıl süreceğini düşünmüştü. "Burada benim ailem yaşadı, burası benim ülkem, benim evim, benim hayatım," diyor anne Fatemah. Fakat Halep'te hayat çok zordur. Üç ay kuşatmadan sonra piyasada artık hiçbir sebze veya meyve bulunmuyor,  aydınlatma sağlayan jeneratörleri çalıştırmak için neredeyse hiç yakıt kalmadı.  

Dört saat uyku = mucize
Kızım Bana çok değişti, diyor annesi. O neredeyse tüm hayatı boyunca çatışma ve savaştan başka  hiçbir şey tanımadı. O çok içine kapalı ve dalgın bir çocuktur. Onun bombardımanlar altında dört saat boyunca uyuması bir mucizedir. O okula gitmek istiyor, ama onun tek yapabildiği evin içinde oturmak ve mahalledeki  çocuklar ile oynamak. "Biz çocuğuz, biz yaşamayı seviyoruz. Dünya bizi duysun istiyoruz," diyor Bana.

Annesi de normal bir hayatan başka bir şey istemiyor. "Bizim kendimiz için ve çocuklarımız için bir sürü hayallerimiz vardı. Biz çocuklarımızı korumak istiyoruz. Biz hayatımızın büyük bir kısmını zaten yaşadık, ama çocuklarımız yaşayamadılar."

"Savaş yaşamımız ile ilgili sahip olduğumuz ne varsa hepsine aldı sildi süpürdü. Şimdi biz sadece kendi kendimize ertesi gün daha yaşayıp yaşamayacağımızı sorgular olduk."