Yolumuz

İnsan hayatında sürekli bir şeyler yaşıyor. İsteyerek, bazen de istemeyerek bir yerlere sürükleniyor. İyi bildiklerimiz kadar da kötü dediklerimizle karşılaşıyoruz. Kendi yaptıklarımızdan gün geliyor pişman oluyoruz.

Bazen de başkalarını pişman ediyoruz bizi tanıdıklarına. Sanırsam hayatın kuralı bu. En sevdiklerimizle sınandığımız gibi bazen de en nefret ettiğimiz ile aynı masaya oturmak zorunda bırakılıyoruz.

Kimi zaman da sevdiklerimiz bize nefret ile bakıyor tıpkı bizim içimizdeki kin'in yükseldiği gibi. Ne kadar da kendi yolumdan yürüyüm desen de yollar karışıyor. Ne kadar kaçmak istesen gelip terslikler buluyor işte.

Hayat dediğimiz böyle zor bir yolculuk maalesef. Ara ara düz yol gibi görünse de virajlı geçitler her an karşımıza çıkabiliyor ve uçurumun kenarında geçerken hayata daha da sıkı sarılıyoruz.

Şikayet etmiş olsak da bazen bütün zorluklarını omuzlayıp gidiyoruz yinede yolumuzda. Geriye dönüp bakmak önümüzdeki yolu değiştirmiyor.

Ders alıp sapa yollara tekrar sapmamaya gayret edebiliriz tabi, ama bu demek değildir bütün yollar göründüğü gibi. Bazen geçmemiz gereken yerlerde yol yok. Önemli olan o anlarda yolculuk yaptığımız arkadaşlarımız bence. Yol arkadaşlarımıza güvenimiz ne kadar?

Yol arkadaşlarımız bizi, bizim onları düşündüğümüz kadar düşünüyor mu?

Biz onlar için sadece bir geçit miyiz? Bir sürü soru var kafamda. Yolum daha uzun.
Güzel yürekli insanlara çıksın bütün yollarımız...

Nerkiz Şahin